သတိရမိေလေသာ ဟုိတစ္ခ်ိန္ ေႏြဦးရာသီ
တစ္ခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရြာေလးႏွင့္ ၂-မုိင္ႏွင့္ ၄-ဖာလုံခန္႔ေ၀းေသာ ရြာကေလးရွိ ခြဲဘက္အထက္တန္းေက်ာင္းတစ္ခုမွာ သြားေရာက္ပညာသင္ခဲ့ရပါတယ္။ ေက်ာင္းႏွင့္ အရမ္းေ၀းကြာေသာ ရြာကေလးတစ္ရြာမွ ေျခလွ်င္လာေရာက္ပညာသင္ၾကားရေသာေၾကာင့္ ဆရာမမ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အရမ္း ခ်စ္ခင္ေလးစားၾကပါသည္။ ပညာကုိ ခက္ခက္ခဲခဲ လာေရာက္သင္ယူေသာေၾကာင့္ပင္----------။ ေက်ာင္းမ်ား စဖြင့္တဲ့အခ်ိန္မ်ားဆုိလွ်င္ေတာ္ေသးသည္။ မႈန္တစ္ေထာင္းေထာင္းထေနေသာ လွည္းလမ္းမွ ေက်ာင္းသုိ႔ ေျခလွ်င္သြားရသည္မွာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ထမင္းစားေရေသာက္သေလာက္ပင္။ ဒါေပမယ့္ မုိးဦးရြာသီသုိ႔ ေရာက္ၿပီဆုိလွ်င္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ ေက်ာင္းသြားရမွာ အရမ္း ေလးလံေနမိသည္။ အိမ္ကစထြက္ ကတည္းက ဖိနပ္ႏွစ္ဖက္က လူကုိျပန္စီးခဲ့ေလၿပီ။ ေဘာကန္ေဘာင္းဘီတုိေလး၀တ္ၿပီး ပုဆုိးကြင္းကုိ စလြယ္သုိင္းၿပီး ေက်ာင္းသုိ႔ သြားရသည္။ လယ္ကြင္းမ်ားကုိျဖတ္ၿပီး ရြ႕ံႏြံမ်ားတြင္ ရုန္းကန္ယင္း ေက်ာင္းသုိ႔ ေရာက္ခဲ့ေလၿပီ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ကုိယ္က ဖိနပ္ကုိ ျပန္စီးခြင့္ရၿပီေပါ့ေလ။ ေဆာင္းရာသီသုိ႔ေရာက္လွ်င္ေတာ့ ျမဴခုိးျမဴမွုန္ေတြၾကားမွ ျဖတ္သြားရသည္ကုိပင္ ၾကည္နူးစရာေကာင္းလွသည္။ ေ၀းသည္ နီးသည္မသိ။ ခ်မ္းသည္ ေအးသည္ကုိလည္း သတိမရႏုိင္ေတာ့ပါ။ ေဆာင္းအကုန္ ေႏြအကူး ရြက္ေဟာင္းေၾကြလုိ႔ ရြက္သစ္လူးတဲ့ အခ်ိန္ေရာက္ရင္ေတာ့ ရင္ထဲမွာ တလွပ္လွပ္ႏွင့္။ ဘယ္ကုိ မွန္းၿပီး ဘယ္ကုိလြမ္းရေလမည္မသိ။ ရင္ထဲမွာ လည္း တစ္ခုခုျဖစ္ေနၿပီ။ ေက်ာင္းသုိ႔သြားရာ လယ္ကြင္းျပင္မ်ားတစ္ေလွ်ာက္ ရုိးျပတ္ေျခာက္မ်ားသာ ေနရာယူေနေလေပၿပီ။ လက္ပံပြင္နီမ်ားလည္း အားမတန္လုိ႔ မာန္ေလ်ာ့ကာ တျဖဳတ္ျဖဳတ္ေၾကြက်ေနေလရဲ႕။ ေပါက္ပင္မ်ားကလည္း အၿပိဳင္းအရုိင္းပြင့္ေနေလရွာရဲ႕။ ဥၾသငွက္ကေလးကလည္း ဥၾသ.....ဥၾသဟု တစာစာဟစ္ေၾကြးကာ ခြဲခြါရမည့္အခ်ိန္ကုိ အခ်က္ေပးေနသလုိပင္.......။ ဒီအခ်ိန္သည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေတြအတြက္ တစ္ဘ၀တာလည္းျဖစ္ႏုိင္သလုိ...တစ္ခဏတာလည္းျဖစ္ႏုိင္ၿပီး......ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာလည္း ခြဲခြါရေပဦးမည္။ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ် မလြန္ဆန္ႏုိင္ေသာ ေတြ႕ဆုံ ၾကံဳကြဲ သင္ခါရတရားပင္.......။ တကယ့္ကုိ ရင္ေမာေစခဲ့သလုိ ခုအခ်ိန္ထိလည္း ျပန္မေတြ႕ျဖစ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း ေမ်ာက္မ်ားစြာရွိသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကုိလည္း တမ္းတမ္းတတ သတိရေနေပမယ့္ ဘယ္ဆီ ဘယ္ေနရာေတြ ေရာက္ေနၾကသည္မသိေပ။ ေၾသာ္............ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုေတာင္ ေက်ာ္ခဲ့ၿပီဘဲေနာ္...............
