ဆရာမႀကီးရဲ႕ ဆုံးမမွုကုိေၾကာက္လုိ႔ ၂ ႀကိမ္တိတိ ေက်ာင္းလစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီေန႕အထိ စိတ္မလုံပါ။ တစ္သက္နဲ႕တစ္ကုိယ္ စြန္႕စားခန္းႀကီးျဖစ္လုိ႔ပါ။ ယေန႕အထိ ေဖေဖမသိေသးပါ။ အဲဒီအခ်ိန္ကသာသိလ်ွင္ ပညာတတ္ႀကီး ျဖစ္ေစခ်င္လြန္းတဲ့ အေဖက ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ဘာလုပ္မလဲေတာင္ မေတြးတတ္ေတာ့ ပါဘူး။ ေက်ာင္းလစ္ၿပီး ေျမာင္းေတြ ထဲမွာ ငါးလုိက္နွုိက္ၾကတာ ေတာ္တာ္ေပ်ာ္ဖုိ႔ ေကာင္းတယ္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေတြ ငါးေတြရ ေတာ့ မီးဖုတ္ၿပီးစားၾကတယ္။ ေရေတြပူေနေတာ့ ငါးရံ့ေတြက ၾကြင္းေတြထဲ၀င္ေနတာ အဆင္ကုိ ေျပလုိ႔ဗ်ာ။ အဲဒီငါးနွုိက္တာကတစ္ရက္ေပါ့။ ေနာက္တစ္ရက္ကေတာ့ အေရွ့ ေတာင္အာရွရဲ႕ေဘာလုံးပြဲ သန္းတုိးေအာင္၊ မ်ိဳးလွုိင္၀င္းလုိ႔ ေအာ္ခဲ့ရလုိ႔ ေက်ာင္းလစ္ၿပီး အသံ၀င္ခဲ့တဲ့ရက္ေပါ့။ ထားပါေတာ့ဗ်ာ။ ဘ၀ဆုိတာ အနီးကပ္ရုိက္ခ်က္မွာေတာ့ အလြမ္း ကားတဲ့။ အေ၀းရုိက္ခ်ုက္မွာေတာ့ ဟာသကား တဲ့ဗ်ာ။ မွန္မယ္ထင္ပါတယ္။
ခုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကုိ နားလည္ေပးေသာဆရာမတစ္ေယာက္ တကၠသုိလ္ တစ္ခုမွာ က်ဴတာဆရာမတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ပါေမာကၡႀကီးျဖစ္ပါေစ လုိ႔လည္း ဆႏၵျပဳ ပါတယ္။
ခုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကုိ နားလည္ေပးေသာဆရာမတစ္ေယာက္ တကၠသုိလ္ တစ္ခုမွာ က်ဴတာဆရာမတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ပါေမာကၡႀကီးျဖစ္ပါေစ လုိ႔လည္း ဆႏၵျပဳ ပါတယ္။
1 comment:
သတိရတယ္ဗ်ာ.. ငယ္ငယ္က ေတာ့ ငါးႏႈိက္တာ ၀ါသနာပါတယ္.
ရြာအေရွ႕ဖက္ကေခ်ာင္းမွာ ေပါ့..ယားနာေတြလည္း ေပါက္တယ္..
ငါးႏႈိုက္လုိ႔ ေရေမြ လည္း အကုိက္ခံရဖူးတယ္.. ဘ၀ျဖတ္သန္းမႈ
တူတယ္ဗ်
Post a Comment