ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ (၁၉၉၂-၁၉၉၆) အလယ္တန္းေက်ာင္းတုန္းက ဆရာ/ဆရာမမ်ားနွင့္ တကြ သူငယ္ခ်င္းအားလုံးကုိ သတိရေနတာ ဒီေန႔ဒီအခ်ိန္ထိေအာင္ပါဘဲ။ ဆရာ/ဆရာမ ေတြက ဘာအပုိ၀င္ေငြမွမရွိဘဲ ဘုိးစဥ္ေဘာင္ဆက္လုပ္ကုိင္လာတဲ့ ေတာင္သူလုပ္ယင္း ကြ်န္ေတာ္ တုိ႔ကုိ ပညာကုန္သင္ေပးခဲ့တယ္။ နာသုံးနာဆုိတဲ့ဆရာကုိ ညြွန္းပါဆုိယင္ အဲဒီ ဧရာ၀တီၿမစ္ကမ္းနားက ဆရာ/ဆရာမေတြကလြဲၿပီး ဘယ္သူ႕ကုိမွ ကြ်န္ေတာ္ ညႊန္းစာ မဖြဲ႕ခ်င္ဘူး။ အဲဒီ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ဆရာ/ဆရာမေတြကုိ မွီမွာမဟုတ္ဘူးေလ။
ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြထဲက အခင္မင္ဆုံးျဖစ္တဲ့ ေအာင္ေအာင္၊ ငစုိင္းနဲ႕ ငါမွန္တယ္ ထင္လုိ႔လုပ္လုိက္တဲ့ကိစၥတစ္ခုအတြက္ ဘယ္ေတာ့မွ ေနာင္တမရပါဘူးဆုိတဲ့ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ကုိ ပုိသတိရမိပါတယ္။ ခုေတာ့လည္း တစ္ေယာက္တစ္ေနရာ စီမွာ ကုိယ္စီကုိယ္စီ ဘ၀အတြက္ ရုန္းကန္ေနၾကရရွာတယ္။ ျပန္ေတြ႕ျဖစ္ဖုိ႔ မလြယ္ေတာ့ တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြေပါ့။ ေၾသာ္ သတိရပါတယ္ သူငယ္ခ်င္းတုိ႕ရယ္လုိ႔ ေျပာနုိင္တာက လြဲၿပီး ကြ်န္ေတာ္ ဘာမ်ားတတ္နုိင္ဦးမွာလဲဗ်ာ။
ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြထဲက အခင္မင္ဆုံးျဖစ္တဲ့ ေအာင္ေအာင္၊ ငစုိင္းနဲ႕ ငါမွန္တယ္ ထင္လုိ႔လုပ္လုိက္တဲ့ကိစၥတစ္ခုအတြက္ ဘယ္ေတာ့မွ ေနာင္တမရပါဘူးဆုိတဲ့ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ကုိ ပုိသတိရမိပါတယ္။ ခုေတာ့လည္း တစ္ေယာက္တစ္ေနရာ စီမွာ ကုိယ္စီကုိယ္စီ ဘ၀အတြက္ ရုန္းကန္ေနၾကရရွာတယ္။ ျပန္ေတြ႕ျဖစ္ဖုိ႔ မလြယ္ေတာ့ တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြေပါ့။ ေၾသာ္ သတိရပါတယ္ သူငယ္ခ်င္းတုိ႕ရယ္လုိ႔ ေျပာနုိင္တာက လြဲၿပီး ကြ်န္ေတာ္ ဘာမ်ားတတ္နုိင္ဦးမွာလဲဗ်ာ။
No comments:
Post a Comment